Το ακριτικό χωριό, Λύμπια, είναι χτισμένο στην καρδιά του νησιού και απέχει μόλις 27 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα.
Βρίσκεται σε μια εξαιρετικά πλεονεκτική θέση, αφού είναι στο μέσο δυο αστικών κέντρων, της Λευκωσίας και της Λάρνακας, γεγονός που συνέβαλε στην ανάπτυξη της κοινότητας.
Στα βόρεια συνορεύει με το κατεχόμενο χωριό, Λουριτζίνα, νοτιοανατολικά με το τουρκοκυπριακό χωριό, Κόση, ενώ βορειοδυτικά με το δήμο Ιδαλίου. Πρόκειται για ένα χωριό, το οποίο, οι περισσότεροι το συνδέουν με το μικρό κατεχόμενο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού που ορθώνεται στο φερώνυμο λόφο.
Με τη μεταρρύθμιση του 2022 ενσωματώθηκε στον ευρύτερο Δήμο Νότιας Λευκωσίας- Ιδαλίου, ο οποίος αποτελείται από τα Δημοτικά Διαμερίσματα Ιδαλίου, Αλάμπρας, Νήσου, Πέρα Χωρίου και Ποταμιάς.
Ιστορία
Οι τοπικές παραδόσεις αναφέρουν πως «το χωριό Λύμπια σχηματίστηκε από πρόσφυγες γειτονικών συνοικισμών που διαλύθηκαν σε διαφορές εποχές και από διάφορες αιτίες». Μια τοπική παράδοση αναφέρει πως η ίδρυση του χωριού ανάγεται στα τέλη του 16ου αιώνα, συγκεκριμένα το 1570, όταν οι Τούρκοι έκαναν επιθέσεις σε γειτονικά χωριά, οι κάτοικοι των χωριών αυτών βρήκαν καταφύγιο σε κάποιες μάντρες που υπήρχαν στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το χωριό.
Ονομασία
Μια από τις εκδοχές που από τους περισσότερους θεωρείται ως η πιο σωστή, αναφέρει πως το όνομα του χωριού προήλθε από ένα παλιό συνοικισμό, όπως προαναφέρθηκε, που ονομαζόταν «Ολύμπια», εξ ου και η σημερινή ονομασία «Λύμπια». Πράγματι σε μια τοποθεσία στα ανατολικά του σημερινού χωριού, στην τοποθεσία Φτέλια, αναβρέθηκαν αρχαίοι τάφοι του παλαιού προχριστιανικού συνοικισμού Ολύμπια.
Πληθυσμός- Ασχολίες
Τα Λύμπια, από το 1881 έως σήμερα ακολούθησαν ανοδική πληθυσμιακή πορεία. Οι Λυμπιανοί δεν εγκατέλειψαν το χωριό τους, συμβάλλοντας τόσο στην πληθυσμιακή όσο και στην οικονομική ανάπτυξη. Αρκετοί Λυμπιανοί, εκμεταλλευόμενοι τη γεωγραφική θέση του χωριού, εργάζονται είτε στη Λευκωσία είτε στη Λάρνακα.
Οι κάτοικοι του χωριού από πολύ νωρίς ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία και σήμερα έχουν αναπτύξει σύγχρονες κτηνοτροφικές μονάδες αγελάδων, αιγοπροβάτων και πουλερικών. Η στροφή προς την κτηνοτροφία κρίθηκε αναγκαία, αφού η ενασχόληση με τη ξηρική γεωργία δεν ήταν ιδιαίτερα προσοδοφόρα, παρόλο που κατασκευάστηκε ένα μικρό φράγμα για να επιλύσει το πρόβλημα άρδευσης.